Er verschenen volgens Hilda Abbing te weinig positieve lesbische boeken. De meeste boeken gingen over vrouwen die diep in de put zaten. Vanuit Parkwijk runt ze daarom haar eigen uitgeverij, LaVita Publishing, die als enige in Nederland exclusief is gericht op lesbische literatuur.

Abbing werd geboren in Assen en woont sinds 2007 in Leidsche Rijn. Opgeleid als uitgeefster richtte ze in Leeuwarden het lesbische blad LaVita op. Omdat de markt te klein bleek voor een blad ging ze verder met de gelijknamige website, een informatieve site voor lesbische vrouwen. En dat begint nu aardig te lopen met vaste rubrieken en veelgelezen columnisten, waaronder Jojanneke in de Vinex, die schrijft over het leven van een lesbische vrouw in Leidsche Rijn. 
In 2004 wilde een van de schrijfsters op de site, Adriënne Nijssen, haar verhalen bundelen. Abbing besloot dat uit te geven. Het boek verkocht goed en is nu in de derde druk.

En zo begon LaVita Publishing?
“Ja. Sinds 2004 heb ik twintig boeken uitgegeven. Een daarvan speelt zich af op de bible belt, waar het niet makkelijk is om uit de kast te komen. Denk aan die serie van Arie Boomsma over al die mensen die geen homo willen zijn. Het is in dat gebied nog steeds een maatschappelijk probleem, zeker als je elkaar niet helpt. Maar de meeste van onze boeken gaan over dezelfde thema’s als ‘niet-lesbische’ boeken, en het genre varieert van serieuze literatuur tot chicklit en detectiveromans. Het lesbisch zijn is niet het hoofdthema maar gewoon een gegeven.”

Dus als hetero kan ik de boeken ook lezen?
“Jazeker. Saskia Wieringa, getrouwd met een Indonesische vrouw, heeft bijvoorbeeld een spannend boek geschreven over de genocide in Indonesië, waarbij de regering een paar miljoen mensen vermoordde. De hoofdpersoon is een lesbische journaliste, die de zaak onderzoekt, en daarnaast is het gewoon een spannend en indrukwekkend verhaal.”

Is het niet moeilijk om van zulke kleine aantallen te leven?
“Het is niet makkelijk nee. Je merkt toch dat het crisis is, de boekhandels draaien slecht op het moment. We hebben vorig jaar bijvoorbeeld maar twee boeken uitgegeven. Daarom werken we hard aan onze naamsbekendheid, we maken boektrailers, organiseren evenementen en we gebruiken meer en meer facebook en twitter om onze doelgroep te bereiken. We hebben een trouwe doelgroep, dus het is een kwestie van de pr goed afstemmen.”

Is de lesbische literatuur gegroeid sinds jij ermee bent begonnen?
“Gelukkig wel!  Kwamen er daarvoor drie tot vier boeken met een lesbisch thema per jaar uit, nu zijn dat er tien tot vijftien. Ik denk wel dat wij daar invloed op hebben gehad.”

Zijn de boeken zelf veranderd?
“Jazeker. In lesbische boeken uit de jaren tachtig en negentig waren de lesbische personages altijd zwaar ongelukkig en op de rand van de afgrond. En dat was net de tijd dat ik behoefte had aan boeken waarin ik mezelf kon herkennen. Die boeken werden vooral geschreven vanuit de feministische hoek en de gedachte dat iedereen moet kunnen schrijven. Dat stond me tegen. Het moet leuker kunnen, er moet een betere manier zijn, dacht ik. Ik merk ook dat de behoefte groter is geworden aan een alternatief voor al die negatieve boeken over mensen die van hun omgeving en van zichzelf niet lesbisch mogen zijn. En dat alternatief, dat bieden wij. Ons fonds wordt alleen maar leuker. Er is meer variatie, de kwaliteit wordt steeds beter en de manuscripten die we krijgen ook. Zo hoort het ook. Lesbisch zijn is niet erg. Dat kan ook gewoon leuk zijn.”

Dit artikel is ook geplaatst op de website Dichtbij.nl.