Column: “De schuld van het gras”

De zon was net onder en in de schaduw was het gras al vochtig. Mijn 5-jarige dochter rende voor me uit, om aan De Grote Kietelbeurt te ontkomen. Net toen ik besloot de demarrage in te zetten om haar in één beweging op te pakken en de grond op te rollen, gebeurde het.

Voor ik het wist waren mijn benen van de grond en gleed ik op mijn achterste over het gras. En zo maakte ik een ronduit smerige voetbaltackle, waarbij haar linkerbeentje in een onnatuurlijke positie tussen mijn benen vast kwam te zitten. Meteen wist ik dat het fout zat. Haar huil bevestigde dat vermoeden. Dit was echt een uiting van heftige pijn. Toen de bobbel op haar scheenbeen kwam opzetten, greep ik mijn mobiel en belde de dichtstbijzijnde Friese huisartsenpost. De ochtend erop vertelde de plaatselijke huisarts ons dat er niks aan de hand was. Het zou vanzelf weer over gaan. Gelukkig.

Twee dagen later kon ze er nog steeds niet op staan. Thuis verwees onze eigen huisarts ons meteen door naar het ziekenhuis, waar röntgenfoto’s duidelijk maakten waarom ze er nog steeds niet op kon staan: een scheur in haar scheenbeen. Ik kon mijn kop wel tegen de muur slaan toen ik het hoorde. Daarbij deed het ziekenhuis ook nog eens een dubbelcheck om te zien of er geen sprake was van kindermishandeling. Daar sta je dan als vader. Bij thuiskomst liet ze trots haar gipsen been aan iedereen zien. Maar echt mee glimlachen kon ik niet. Mijn mooie meisje zo toegetakeld. Ik moest slikken en wist nog iets van ‘sorry dat ik je zo pijn heb gedaan’ uit te brengen.

Een dag later kwam de rolstoel. Die was mooi geel, met gekleurde kralen in de wielen. Ze kon er meteen zelf mee rijden. Trots reed ze naar me toe, keek me met een soort van liefkozend medelijden aan, knuffelde me en zei: ‘Het was niet jouw schuld papa, het was de schuld van het gras.’

Gepubliceerd op website van het blad J/M voor Ouders.